* Bruno *

Czyż pod stołem, który nas dzieli,
nie trzymamy się czasem tajnie
za ręce wszyscy razem,
żeby tak w ogóle mogło być fajnie.

Bruno, Bruno, ty pewnie
na hulajnodze pędzisz
po parapetach miasta dziwnych ulic,
nasączonych magią wiatru,
wśród kolorowych zachwytu ptaków.

W dole gęby subiektów
przecierają zaspane oczy.


Myśleli, że skoro już mają telewizory,
Bruno ich niczym nie zaskoczy.
Że już nic z wysokich półek wielkiego sklepu,
drapieżnym duchem na nich nie skoczy,
że nie ma już dzieciństwa pełnego
gigantycznych niezbadanych kosmosów.
Myżleli, że wypchany kondor
już nie wykracze karaczanów
z bezdennych czeluści szpar w podłodze,
że nic nie przypomni im o odwiecznym
przyrody na kościach igraniu.

Lecz my pod stołem, który nas dzieli
czasem trzymamy się tajnie
za ręce wszyscy razem,
żeby tak w ogóle mogło być fajnie.

Bruno, Bruno, ty pewnie uczepiłeś się spódnicy
utkanej z wirowania planet,
która gładzi zwichrzone grzywy owocowych sadów.
Gdy z nas zwisają szyldy Krokodylej ulicy,
w dzielnicy tanich makiet,
przyklejone na multimedialnym kleju.

Bruno, ty krzyknij coś do nas!

Żebyśmy nie zapomnieli,
błąkając się od sklepu do sklepu,
o boskiej bytów tyradzie,
o nieskończonej zawiłości dziejów,
o wyobraźni i snów paradzie.

Bo czyż pod stołem, który nas dzieli,
nie trzymamy się czasem tajnie,
za ręce, wszyscy razem,
żeby tak w ogóle mogło być fajnie